| Guy De Jaegher | Mail voor nadere informatie |
| Guy De Jaegher (1944, KORTRIJK - WEST-VLAANDEREN) ‘’Tot in de kleinste details… maar dan met zachte marterharenpenselen’’ Fijnschilder die op fijn-realistische wijze zijn voorstellingen uitwerkt met groot technisch vakmanschap. Volgde al heel jong les aan de Kunstacademie te Kortrijk en studeerde vervolgens ‘grafische Kunsten’ aan het Sint Lucas Instituut te Doornik. Hij is echter volledig autodidact voor wat betreft de Fijn- en de Miniatuurschilderkunst betreft, die volgenshem een van de moeilijkste kunstschildervormen is. Hij werkt met olieverf voornamelijk op paneel en is eveneens een virtuoos in de achterglas-schilderkunst (olieverf op de achterzijde van het glas / églomisé). De ‘Stillevens’ zijn het resultaat van ambachtelijk vakmanschap, van liefde voor het vak, veel geduld en precisie en vereisten een leerproces van vele jaren. Met Half-transparante lagen olieverf bouwt hij de voorstelling op en creëert aldus een sfeer van tijdloosheid en tijdelijkheid. Opvallend is, zoals bij de Vlaamse Meesters, de coloristische helderheid die hij in zijn schilderijen gebruikt. Het hoge niveau van nauwkeurigheid en finesse van de uitgewerkte details in olieverf vereist een grote bekwaamheid bij de uitvoerig ervan en met behulp van de fijnste marterharen penselen grenzen die dan bijna ook aan het microscopische. Kleur en sfeer zijn voor de kunstenaar even belangrijk als de exactheid van de détails die als het ware met de ‘loupe’ door de toeschouwer bekeken kunnen worden. Deze fijne werkwijze is daardoor wel erg tijdrovend en arbeidsintensief en de schilderijen worden dan ook met monnikengeduld afgewerkt. Naast de stillevens schildert De Jaegher ook af en toe magisch getinte, realistische landschappen, zowel op paneel als op glas. Alhoewel zijn doortastende stijl gebaseerd is op de fundamenten van het middeleeuwse kunstambacht en op de kennis en techniek van zes- en zeventiende eeuwse Meesters zoals Jan van Eyck, Floris van Dijck en Gerrit Douw, de stichter van de Leidse fijnschilderschool, stelt deze fijnschilder pur sang een bewonderenswaardig oeuvre samen, dat getuigt van een heel persoonlijke visie en een navenante methode die resulteren in een hedendaagse touch. Hij woont en werkt in Amougies, Mont de l’Enclus, België. Guy De Jaegher (1944 KORTRIJK, WEST-FLANDERS) ‘’Up to the minutest details… but then in oils and with the softest sable’s hair pencils’’ Fine artist who elaborates his pictures in a finely realistic manner with a great technical craftsmanship. He attended classes at the Academy of Arts at Kortrijk from childhood on; subsequently he studied ‘graphic Arts’ at the Sint-Lucas Instituut at Doornik. However, as for fine- and miniature painting, which he considers to be one of the most exacting forms of painting, he is completely self-educated. He works in oils, mainly on panel and he is a virtuoso at back glass painting (oils applied on the back side of a glass plate). The ‘still lives’ are the outcome of traditional craftsmanship, of love of the profession, much patience and precision and they required a learning process of many years. He mounts the picture with half-transparent layers of oil colours and by doing so he creates an ambience of timelessness and transience. The oft particularly brilliance of the colours applied in his paintings is much striking, just like in the Flemish Masters. The highest level of precision and subtlety of the minutest details in oils requires a great skill to perform and by means of the finest sable’s hair pencils they are almost verging on the microscopic. To the artist, colours and atmosphere are just as important as the minute details which are open for inspection by the meticulous spectator. The subtlety of this method makes it most time-consuming and labour-intensive. Besides the still lives de Jaegher also paints flemish landscapes, tinged with magic, both on panel and on glass every now and then. Although his vigorous style draws on the foundations of the medieval artistic crafts and of the expertise and technique of the Masters of the sixteenth and seventeenth century like Jan van Eyck, Floris van Dijck, Willem Claesz. Heda and Gerrit Dou and his Leidse ‘fijnschilderschool’, this out and out fine painter composed a remarkable body of work, expressing a most personal view and a corresponding method which result into a contemporary touch. He lives and Works at Amougies, Mont de l’Enclus, Belgium. Guy De Jaegher noemt zich zelfverzekerd een beoefenaar van het schilderkunstig realisme. Waarschijnlijk denkt hij daarbij aan wat Karel van Mander in zijn Het Schilder-Boeck (1604) verstaat onder het afbeelden van ‘stilstaende dinghen naer het leeven’. Het valt overigens nog te bezien in hoever De Jaeghers sympathieke zelfomschrijving als realist steek houdt. Als hij met realisme bedoelt dat hij schildert wat hij ziet, dan klopt dat in grote lijnen. Maar als men onder realisme een stijl verstaat die naar de werkelijkheid toe stapt om zich daaraan, hoe ook, schilderkunstig aan te passen dan groeien de twijfels. De Jaegher beweegt zich juist niet naar de werkelijkheid. Hij manipuleert – dat woord heeft in deze context niets pejoratiefs – ze door haar ingrediënten of samenstellende elementen te isoleren in een nieuwe, eigenzinnige constellatie die vervolgens in verf en kleur acribisch wordt weergegeven. De Jaeghers realisme staat derhalve allereerst in dienst van een geavoueerd esthetisch doel; trouw aan de oorspronkelijke werkelijkheid is enkel het middel daartoe. Het weefsel dat werkelijkheid heet,wordt ontbonden, ontrafeld; de losse elementen worden opnieuw samengesteld. Zo onstaat ruimte voor de schepping van een nieuwe, nu disfunctionele en zuiver picturale samenhang. Heeft hij de dingen eenmaal stilgelegd, dan start de stillegger op een uiterst tijdrovende en dus volstrekt onhedendaagse weg van het Fijn-schilderen; een weg die moet voeren naar een volstrekt onmodieus kunstgenre dat men sedert vier eeuwen stilleven noemt. Precies die bewust contre vents et marées gekozen weg omschrijft fijnschilder Guy De Jaegher, met een feilloos gevoel voor paradox, als hedendaags realisme. “De historische voorbeelden van Guy De Jaegher heten niet zozeer Pieter Aertsen of Joachim Beuckelaar, met hun overvloedige uitstalling van voorwerpen, aangeboden of gemanipuleerd door personages die de gepresenteerde eetwarenbanken moeten aanvullen met enige morele, religieuze betekenis. Naar de geest sluit De Jaegher veeleer aan bij de iets latere pioniers uit circa 1600 zoals Floris van Dijck en Clara Peeters, schilders van de oudst bekende ezelschilderijen van ‘voedsel op een tafel’. Bij hen blijkt de menselijke figuur geschrapt; alle aandacht gaat naar de heldere opstelling van de te schilderen voorwerpen die, vanboven af gezien(zoals de eerste landschappen van Patinir), het oog de gelegenheid bieden al hun details af te tasten. De daarop volgende Hollandse ontwikkeling van het genre, met vooral Gerrit Dou en diens Leidse school, draagt beslist De Jaeghers bewondering weg. Toch leunen De Jaeghers panelen naar de vorm dichter aan bij de eenvoud van de school van Haarlem, onder anderen bij Willem Claesz. Heda met zijn geruststellende soberheid en serene stemming. De Jaeghers liefde voor een sensueel en hevig coloriet markeert niettemin een opvallend verschil ten opzichte van Heda’s cartesiaans aandoende monochromie.” “In een strakke regie en met voorbeeldige autodisciplinering biedt De Jaegher zuivere, schier onstoffelijke schoonheid aan van zulke zuivere materies als doorzichtig glas, hagelwit textiel, oranje en rode vruchthuiden. Hij overweegt grondig afmetingen en vlakverdeling van het paneel, onderliggende imprimatuur, plaatsing en aanzicht, hoek en volume van de te schilderen voorwerpen. Hij brengt een ondertekening aan in de essentiële juiste proporties, bestudeert onderlinge verhoudingen en lichtinval, richting, grijsheid en uitgestrektheid van de schaduwen, plooival en zwaarte van het textiel De Jaegher is wel de laatste om, zoals sommigen, senza disegno aan het werk te gaan!”. Frans Boenders Voorzitter van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen & Kunsten. Auteur en kunstcriticus. Assuredly Guy De Jaegher calls himself a practitioner of pictorial realism. By this, he may think of what Carel van Mander in his Het Schilder-Boeck (1604) refers to as portraying ‘stagnant things lifelike’. It still remains to be seen to what extent Guy De Jaegher’s sympathetic self-naming as a realist is sound. If he understands by realism that he is painting what he is seeing, then this is roughly speaking okay. However, when realism is considered to be a style which steps towards reality in order for the painter to adapt himself to it somehow, then doubts grow larger. De Jaegher just not moves towards reality. He manipulates it – in this context without any pejorative meaning – by isolating its ingredients or components into a new, idiosyncratic configuration, which then is represented meticulously in painting and colour. De Jaegher’s realism therefore is devoted to an admitted esthetical goal; faithfulness to the original actuality is not but a means to this goal. The tissue called reality is being decomposed, unravelled; the loose elements are being recomposed. This creates room for the creation of a new coherence which is now dysfunctional and purely pictorial. After halting things, than the halter takes to the road of fine painting in an extremely time-consuming and therefore totally untimely manner; a manner which requires a rare expertise of materials and a disciplined practice as well; a manner which is meant to lead to a totally unfashionable art genre which has been referred to as still life for four centuries. This very way, consciously and stubbornly chosen – contre vents et marées – is called contemporary realism by Guy De Jaegher with his unerring sense of paradox. The historical examples to Guy De Jaegher are not that much Pieter Aertsen or Joachim Beuckelaer with their abundant display of objects, offered or manipulated by characters who have to complete the foodstuff stores on offer with some moral, religious sense. As for the spirit De Jaegher rather takes after some younger pioneers from about 1600 such as Floris Van Dijck and Clara Peeters, painters of the oldest known easel paintings of ‘food upon a table’. In them the human character appears to be omitted, all attention being directed towards the clear composition of the subjects to be painted, which, seen from above (like the first landscapes of Patinir), allow the eye to feel out all their details. De Jaegher definitely admires the next Dutch development of the genre with Gerrit Dou and his Leidse school, although his panels, as for the form, bear closer resemblance to the simplicity of the Haarlem School, i.e., among others, to Willem Claesz. Heda, famous for his comforting austerity and serene atmosphere. Yet, De Jaegher’s liking for a sensual and intense colouring marks a striking difference from Heda’s rather Cartesian-looking monochrome painting. De Jaegher gives us pure, almost immaterial beauty of such pure materials like transparent glass, textile as white as snow, orange and red skins of fruits, through a rigid direction and with exemplary self-disciplining. He horoughly considers dimensions and geometric arrangement of the panel, underlying imprimatur, location and perspective, angle and volume of the simple subjects for painting. He places a signature of the essential, exact proportions, scrutinizes relations and incidence of light, direction, greyness and extension of the shades, the pleats and weight of the textile. De Jaegher is definitely the last to set to work senza disegno like some do! Frans Boenders President of the Royal Flemish Academy of Belgium for Sciences and Arts. Author and Art Critic. |